Tag: #naprężenia

Przypuścimy, ze naszym kodem projektowym jest ASME B31 – 3. Naszym zadaniem jest porównać naprężenia normowe pochodzące z obliczeń analitycznych z pochodzącymi z symulacji. Zajmujemy się opisem rury DN 250 273 x 7,1 o długości 500 mm pod ciśnieniem 2 MPa. Naprężenie obwodowe oblicza się zgodnie z klasyczną teorią Laplace’a podaną w  punktem A842.2.2.  Naprężenie wzdłużne oblicza się zgodnie z punktem A842.2.2. Naprężenie osiowe oblicza się zgodnie z klasyczną teorią Laplace’a. Naprężenie radialne jest pomijane dla cienkościennej rurki ale dla porządku też je obliczyłem. Potem dla sprawdzenia wykonałem symulację tych wartości, które są podane na poniższym rysunku. Różnią się one trochę od wyliczonych analitycznie ale generalnie jest OK.    ...

Stara szkoła mówi, że śruby niesprawdzą się przy dużych ciśnieniach w połączeniach kołnierzowych. Chodzi rzecz jasna od miejsce łączenia łba śruby z jej gwintem. Zawsze chciałem zobaczyć to zjawisko, więc zrobiłem symulację dla najbardziej typowej średnicy M16. Okazało się, że jest dokładnie tak jak głosi stara mądrość w branży energetycznej. Naprężenie zredukowane jest odrobinę większe w miejscu śruba/gwint niż w typowej nakrętce. Tu należy zaznaczyć, że stosując nakrętkę wysoką lub dwie standardowe naprężenie w gwincie znacznie spadnie. Jak widać na zdjęciu nawet dla klasy #150, w więc stosunkowo niskiej wszędzie są pręty i nakrętki, a nie śruby.      ...

Metoda ta jest stosowana do oceny ryzyka lokalnego uplastycznienia się materiału elementu ciśnieniowego. Punktem wyjścia jest dobrze znane kryterium energii podkształcenia postaciowego Hubera-Misesa-Hencky’ego (HMH), którego ogólna formuła jest przedstawiona poniżej: W wypadku aparatów ciśnieniowych naprężenia główne używane w tej metodzie to: Naprężenie powłokowe główne ( general primary membrame equivialen stress Pm) Naprężenie powłokowe lokalne ( local primary membrame equivialen stress PL) Naprężenie zginające główne (primary bending stress PB) Naprężenie szczytowe (peak stress PF) W miejscach krytycznych wyznacza się płaszczyzny przecięcie prostopadłe do działania naprężenia powłoki i/lub zginającego. Na tej płaszczyźnie wyznacza się następnie linię, na której będzie prowadzona linearyzacja z reguły według norm WRC. W następnych pięciu krokach wyznacza się: tensory naprężenia powłokowego, zginającego, szczytowego, trzy naprężenia główne na linii linearyzacji oraz kryterium HMH według powyższego wzoru. W końcu porównuje się otrzymane wyniki z każdej ścieżki z naprężeniem dopuszczalnym pochodzącym z normy przyjętej do obliczeń. Tak to wygląda w praktyce:  ...